Sunday, November 2, 2008
Χωρίς σάλτσες, αλάτι και άλλα καρυκεύματα. Η Καμόρρα όπως ακριβώς είναι. Σαν να έβαλε ο οποιοσδήποτε μια κρυφή κάμερα στο πέτο και να έβγαλε στη φόρα όλα όσα γίνονται, με κάθε ωμή λεπτομέρεια.
Απλός ρεαλισμός. Δε μοιάζουν οι ήρωες με χαρακτήρες ταινίας, αλλά με πραγματικούς ανθρώπους που δεν γνώριζαν την ύπαρξη του κινηματογραφικού φακού. Ιστορίες παράλληλες, ιστορίες αληθινές. Βασισμένες σε ένα διεθνές μπεστ σέλλερ, γραμμένες από έναν άνθρωπο το όνομα του οποίου έχει πάρει διαστάσεις θρύλου στις σύγχρονες κοινωνίες. Συστατικά ικανά για να δέσει το γλυκό. Για να γλύφουν τα δάκτυλα τους κοινό και κριτική.
Για να δούμε όμως καλύτερα αν η συνταγή έπιασε στ' αλήθεια. Και υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να διαπιστωθεί αυτό. Δεν είναι η ιστορία που κουβαλά από πίσω της μια ταινία, δεν είναι η μυθολογία που τη συνοδεύει, είναι τα συναισθήματα και οι σκέψεις που γεννιούνται όταν βγαίνει κανείς από τη σκοτεινή αίθουσα.
Κι εδώ βγαίνεις με την αίσθηση ότι ναι μεν είδες κάτι, αλλά όχι καινούργιο. Ακόμη κι αν δεν ήξερες κάποια πράγματα, τα υπέθετες, ενώ τα άλλα τα έχεις δει ήδη σε άλλες ταίνίες, με εντελώς διαφορετικό σκηνοθετικό στυλ και δραματουργία. Και σε καμία περίπτωση δεν μπορείς να συγκρίνεις με άλλες ταινίες (π.χ. Νονός, Σημαδεμένος)
Από εκεί και πέρα το σινεμά όπως και η ίδια η ζωή είναι θέμα γούστου.
spoiler
Υ.Γ. Η μόνη σκηνή που πραγματικά με "σημάδεψε", ήταν όταν ο μικρός κοιτούσε τη μελανιά από τη σφαίρα.
Thursday, October 30, 2008
THERE IS A LIGHT THAT NEVER GOES OUT- SMITHS
Take me out tonight
Where theres music and theres people
And theyre young and alive
Driving in your car
I never never want to go home
Because I havent got one
Anymore
Take me out tonightBecause
I want to see people and i
Want to see life
Driving in your car
Oh, please dont drop me home
Because its not my home,
its their
Home,
and Im welcome no more
And if a double-decker bus
Crashes into us
To die by your side
Is such a heavenly way to die
And if a ten-ton truck
Kills the both of us
To die by your side
Well, the pleasure - the privilege is mine
Take me out tonight
Take me anywhere, I dont careI dont care, I dont care
And in the darkened underpassI thought oh god,
my chance has come at last
(but then a strange fear gripped me and iJust couldnt ask)
Take me out tonight
Oh, take me anywhere, I dont careI dont care, I dont care
Driving in your carI never never want to go home
Because I havent got one, da ...
Oh, I havent got one
And if a double-decker bus
Crashes into us
To die by your side
Is such a heavenly way to die
And if a ten-ton truck
Kills the both of us
To die by your side
Well, the pleasure - the privilege is mine
Oh, there is a light and it never goes out
There is a light and it never goes out
There is a light and it never goes out
There is a light and it never goes out
There is a light and it never goes out
There is a light and it never goes out
There is a light and it never goes out
There is a light and it never goes out
There is a light and it never goes out
Ίσως το καλύτερο τους.
Tuesday, October 28, 2008
ΤΟ ΧΥΜΑΔΙΟ (WACKNESS) ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑΣ
Ο Σαπίρο, ένας μοναχικός νέος γύρω στα 18, βολοδέρνει στους δρόμους της Νέας Υόρκης, πουλώντας αντί για παγωτά μαριχουάνα. Μοναδικός του ακροατής, ένας ψυχίατρος με ψυχιατρικά προβλήματα, (Μπεν Κίνγκσλευ), που πληρώνεται τις συνεδρίες σε είδος (χόρτο).
Η Νέα Υόρκη όπως σκιαγραφείται στα 90s, σε τρελούς χιπ χοπ ρυθμούς, μέσα από τα μάτια δύο αντι-ηρώων, χτυπάει απευθείας στο συναίσθημα του θεατή. Η βιντεοκλιπίστικη σκηνοθεσία, η εξαιρετική κινηματογράφηση και οι αυθεντικοί διάλογοι είναι και τα ατού της ταινίας (και του καλού ανεξάρτητου αμερικάνικου κινηματογράφου γενικότερα)
Δε βγαίνεις από το σινεμά σοφότερος, ούτε θα τη σκέφτεσαι για μήνες όπως μπορεί να σου έχει συμβεί σε άλλες ταινίες. Θα σου αφήσει όμως μια γλυκόπικρη αίσθηση και θα σου υπενθυμίσει δικές σου καταστάσεις, αφού ο έρωτας, η μοναξιά κι η απελπισία, είναι συναισθήματα που έχουμε βιώσει όλοι οι άνθρωποι και κυριώς στην εφηβική και μετεφηβική περίοδο. (και όχι μόνο)
spoiler
εκπληκτική η σκηνή που ο νεαρός λέει στην κοπέλα να μη μιλήσει καθόλου για να συγκρατήσει τη στιγμή. Τη στιγμή που του ράγισε για πρώτη φορά η καρδιά του.
7 στα 10
Wednesday, October 22, 2008
VICKY CHRISTINA BARCELONA (κριτική)
Σάββατο βράδυ. ΑΤΤΙΚΟΝ ΑΠΟΛΛΩΝ (ΕΙΣΙΤΉΡΙΑ ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΣΕΙΡΑ). Χοντρό σπάσιμο. Γούντυ Άλεν είναι αυτός όμως λέω, θα τον δω ακόμη κι αν καταλήξω και στο village (είμαι κουρασμένος/η αλλά σ' αυτήν την ταινία αποκλείεται να κοιμηθώ.)
Δεν κοιμήθηκα. Βαρέθηκα. Σε ταινία Γούντυ Άλεν?Με τρίγωνα και ολέθριες σχέσεις δοσμένα με το απόλυτο χιούμορ του δημιουργού? Κι όμως.
Αρχίζει σαν ντοκυμαντερίστας της Βαρκλώνης. Κοιτάξτε οι τυχερούλες οι Αμερικανίδες που βρίσκονται ε? Βλέπουν τη Sagrada Familia, κάνουν τσουλήθρα στις καμπύλες της Pedrera, πίνουν sagria σε ένα γραφικό tapas. Πρέπει να δικαιολογήσω και τον τίτλο. ΠΡΟΣΕΞΤΕ: Είμαστε στην πόλη του Γκαουντύ, οπότε τί θα κάνω? Θα ασχοληθω με καλλιτέχνες.
spoiler
Και μετά αρχίζουν τα στερεότυπα. Λατίνος εραστής ζωγράφος, την πέφτει σε δυο αμερικανάκια, για να τους διδάξει την απόλυτη ελευθεριότητα του έρωτα. Μόνο που κι αυτός, όπως κάθε μεγάλος άντρας είναι κολλημένος σε μια γυναίκα από το παρελθόν που τον στιγμάτισε. Και αρχίζουν όλα τα ερωτικά μπερδέματα που περιμένεις να δεις, χωρίς όμως τον απαραίτητο ερωτισμό. Θα μου πεις κωμωδία είναι! Σωστά. Γράψε λάθος.
Γι' αυτό κι η Πενέλοπε Κρουζ παρουσιάζεται ως η κλασική υστερική (τί υστερική για τα σίδερα είναι) καλλιτέχνης. ΟΚ ήταν καλή κι έβγαζε γέλιο, αλλά ως εκεί.
Πού είναι η εμβάνθυση στους χαρακτήρες? Μου φάνηκε ότι πήρε τη Ρεμπέκα Χολ και την έκανε Άννυ Χολ ο Μπαγάσας. Πήρε και τη Σκάρλετ να παίξει λίγο από τον εαυτό της, την έβαλε να φιληθεί και με τους μέντορες της κι έφτιαξε ταινία. Καλά έκανε. Εγώ φταίω. Δεν το περίμενα έτσι.
Πηγαίνετε θα σκάσετε αρκετά χαμόγελα, αλλά δεν έχει καμία σχέση με παλιές του κωμωδίες, μην τρελαθούμε κιόλας. Δε συγκράτησα ούτε μια καλή ατάκα. Παρόλα αυτά είναι ο αγαπημένος μου σκηνοθέτης. Μαζοχισμός εις το έπακρον.
Δεν κοιμήθηκα. Βαρέθηκα. Σε ταινία Γούντυ Άλεν?Με τρίγωνα και ολέθριες σχέσεις δοσμένα με το απόλυτο χιούμορ του δημιουργού? Κι όμως.
Αρχίζει σαν ντοκυμαντερίστας της Βαρκλώνης. Κοιτάξτε οι τυχερούλες οι Αμερικανίδες που βρίσκονται ε? Βλέπουν τη Sagrada Familia, κάνουν τσουλήθρα στις καμπύλες της Pedrera, πίνουν sagria σε ένα γραφικό tapas. Πρέπει να δικαιολογήσω και τον τίτλο. ΠΡΟΣΕΞΤΕ: Είμαστε στην πόλη του Γκαουντύ, οπότε τί θα κάνω? Θα ασχοληθω με καλλιτέχνες.
spoiler
Και μετά αρχίζουν τα στερεότυπα. Λατίνος εραστής ζωγράφος, την πέφτει σε δυο αμερικανάκια, για να τους διδάξει την απόλυτη ελευθεριότητα του έρωτα. Μόνο που κι αυτός, όπως κάθε μεγάλος άντρας είναι κολλημένος σε μια γυναίκα από το παρελθόν που τον στιγμάτισε. Και αρχίζουν όλα τα ερωτικά μπερδέματα που περιμένεις να δεις, χωρίς όμως τον απαραίτητο ερωτισμό. Θα μου πεις κωμωδία είναι! Σωστά. Γράψε λάθος.
Γι' αυτό κι η Πενέλοπε Κρουζ παρουσιάζεται ως η κλασική υστερική (τί υστερική για τα σίδερα είναι) καλλιτέχνης. ΟΚ ήταν καλή κι έβγαζε γέλιο, αλλά ως εκεί.
Πού είναι η εμβάνθυση στους χαρακτήρες? Μου φάνηκε ότι πήρε τη Ρεμπέκα Χολ και την έκανε Άννυ Χολ ο Μπαγάσας. Πήρε και τη Σκάρλετ να παίξει λίγο από τον εαυτό της, την έβαλε να φιληθεί και με τους μέντορες της κι έφτιαξε ταινία. Καλά έκανε. Εγώ φταίω. Δεν το περίμενα έτσι.
Πηγαίνετε θα σκάσετε αρκετά χαμόγελα, αλλά δεν έχει καμία σχέση με παλιές του κωμωδίες, μην τρελαθούμε κιόλας. Δε συγκράτησα ούτε μια καλή ατάκα. Παρόλα αυτά είναι ο αγαπημένος μου σκηνοθέτης. Μαζοχισμός εις το έπακρον.
Thursday, October 9, 2008
ΤΟ ΑΓΓΙΓΜΑ ΤΟΥ ΦΕΛΛΟΥ
...Και μετά από μερικούς αιώνες στα χρόνια των φελλών, η κοπέλα έσκυψε και με κοίταξε. Και από κάπου μακριά ακούστηκε αυτό
Sometimes (JAMES)
There’s a storm outside, and the gap between crack and thunder
Crack and thunder, is closing in, is closing inThe rain floods gutters,
and makes a great sound on the concrete
On a flat roof, there’s a boy leaning against the wall of rain
Aerial held high, calling come on thunder, come on thunder
Sometimes, when I look deep in your eyes, I swear I can see your soul
Sometimes, when I look deep in your eyes, I swear I can see your soul
It’s a monsoon, and the rain lifts lids off cars
Spinning buses like toys, stripping them to chrome
Across the bay, the waves are turning into something else
Picking up fishing boats and spewing them on the shore
The boy is hit, lit up against the sky, like a sign, like a neon sign
And he crumples, drops into the gutter, legs twitching
The flood swells his clothes and delivers him on, delivers him on
Sometimes, when I look deep in your eyes, I swear I can see your soul
Sometimes, when I look deep in your eyes, I swear I can see your soul
There’s four new colors in the rainbow
An old man’s taking polaroids
But all he captures is endless rain, endless rain
He says listen, takes my head and puts my ear to his
And I swear I can hear the sea
Somεtimes, when I look in your eyes I can see your soul
(I can reach your soul)
(I can touch your soul)
Sometimes
Και μπόρεσα να δω βαθιά μέσα στα μάτια της την ψυχή της. Να αγγίξω την ψυχή της.
Saturday, October 4, 2008
H ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΦΕΛΛΟΥ (PART A) (το κουτί της Πανδώρας)
Όταν με άγγιξε με εκείνα τα βρώμικα διεστραμμένα δάκτυλα, κατάλαβα πως το τέλος είχε φτάσεi.
"Είναι τα γενέθλια σου σήμερα...έτσι δεν είναι;" Πού το θυμόταν; Εγώ δε θυμόμουν. Όπως όλοι οι αλκοολικοί, το μόνο που θυμόμουν ήταν μια μποτίλια οινόπνευμα. "
"Ναι, σήμερα είναι...αλλά πώς..." Όπως όλα. Όλα όσα συμβαίνουν όταν είμαστε νηφάλιοι. Γιατί τότε συμβαίνουν τα χειρότερα.
"Λοιπόν...αυτό είναι για σένα..." " Τί είναι;" "Δώρο" Αυτή η αρχέγονη συνήθεια, που, κάποιες φορές γίνεται ύπουλη συναλλαγή.
"Ωραίο περιτύλιγμα..." Και πού να δεις και το περιεχόμενο! '"Ελα λοιπόν... άνοιξε το..."
Όχι. Ακου τη φωνή μου! Μην το ανοίξεις! Μη γίνεσαι Πανδώρα, μη μπλέκεις με κουτιά και δώρα.
Όχι. Ακου τη φωνή μου! Μην το ανοίξεις! Μη γίνεσαι Πανδώρα, μη μπλέκεις με κουτιά και δώρα.
"Μα τί να πω...αυτό...είναι πολύ ακριβό...και όμορφο..." Τότε με πλησίασε "διακριτικά".
"Κοίτα μικρή...σου έχω και κάτι άλλο. Είναι ό,τι πρέπει για την περίσταση."
"Κοίτα μικρή...σου έχω και κάτι άλλο. Είναι ό,τι πρέπει για την περίσταση."
Και τότε με άγγιξε. Με εκείνα τα βρώμικα διεστραμμένα δάκτυλα.
"Αυτή τη σαμπάνια την είχα στην κάβα μου χρόνια" Δέκα για την ακριβεια. "Τη φύλαγα για μια στιγμή σαν κι αυτήν". " Μα ξέρετε...εγώ δεν πίνω..." "Ένα ποτηράκι θα το πιεις..οπωσδήποτε" Ναι. Ήρθε η ώρα μου. Οπωσδήποτε.
Με ξαναάγγιξε. Βάζοντας τώρα περισσότερη δύναμη.
Εμένα... που αντιλαμβάνομαι τα πάντα από το άγγιγμα. Από τότε που ήμουν κορμός, μέχρι την κάβα του ιδιοκτήτη μου, με έχουν πιάσει πολλά ανθρώπινα χέρια. Γνωρίζω και αναγνωρίζω από τα δάκτυλα. Και γνώριζα πως το τέλος είχε φτάσει. Και για τους δυο μας.
Ο πόνος ήταν φρικτός. Αβάστακτος. Με πίεσε τρομερά. Τότε βέβαια δεν ήξερε, δεν κατάλαβε πως θα τον πονέσω κι εγώ το ίδιο.
Ο πόνος ήταν φρικτός. Αβάστακτος. Με πίεσε τρομερά. Τότε βέβαια δεν ήξερε, δεν κατάλαβε πως θα τον πονέσω κι εγώ το ίδιο.
Γιατί συνέβη το απίστευτο. Αυτό που θα ήθελες να γίνει και δεν έγινε ποτέ, σε μένα συνέβη. ΤΟΥ ΜΠΗΚΑ ΣΤΟ ΜΑΤΙ. Πίεσε βλέπεις πολύ δυνατά, και με τίναξε στον απέναντι τοίχο. έκανα γκελ κι έπεσα πάνω του. Πόνεσε γιατί ήταν άτσαλος ακόρεστος και κακός. Δεν τον πλήγωσα πολύ. Όσο ακριβώς ήθελε εκείνος να πληγώσει εμένα κι εσένα.
Κουλουριάστηκα σε μια γωνιά και δεν τον ξανάδα, το ξέρεις. Ελπίζω ούτε κι εσύ... Γιατί άνοιξες το κουτί; Γνώρισες, χωρίς να το θέλεις, όλες τις συμφορές και τα δεινά για τα οποία είναι ικανός ο άνθρωπος. Ευτυχώς εσύ το άφησες ανοιχτό, κι απελευθερώθηκε κι εκείνο το μοναδικό συναίσθημα που λέτε ότι πεθαίνει πάντα τελευταίο.
Subscribe to:
Posts (Atom)